نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی.

که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی.

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش!

که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی.

چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی،

وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی.

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است!

حیف باشد که ز کار همه غافل باشی.

نوشته شده در شنبه 95/1/14ساعت 4:17 عصر توسط پسر پاییزی نظرات ( ) | |